Monika Pasiecznik poleca: wyślij ucho w celach orientacyjnych, zmierz głębokość doznań i przeanalizuj, co do ciebie wróciło
Na festiwalu Ad Libitum w Warszawie muzycy improwizowali tej jesieni fragmenty z Song Books Johna Cage’a. To zbiór utworów na głos solo lub z towarzyszeniem elektroniki, albo na tzw. „działania teatralne”, wydany w 1970 roku. Partytury poszczególnych utworów z Ksiąg pieśni wyglądają tak, że mógłby je wykonać każdy.
A wy, dacie radę? Oto przykład:
SOLO FOR VOICE 52
Aria No. 2
Aria może być śpiewana w całości lub we fragmencie. Notacja odzwierciedla w przybliżeniu upływ czasu (horyzontalnie) i wysokości śpiewanych dźwięków (wertykalnie). Linie zawierają cyfry od 1 do 10, które reprezentują dziesięć różnych stylów śpiewania.
Cage sugeruje, by numery 3-10 oznaczyć kolorami, które będą kojarzyć się z danym stylem i pozwolą poruszać się po partyturze z łatwością: 3 – granatowy; 4 – czerwony; 5 – fioletowy; 6 – żółty; 7 – zielony; 8 – pomarańczowy; 9 – błękitny; 10 – brązowy (wygląda na to, że Cage był oddarzony synestetezją).
Czarne kwadraty oznaczają dowolne hałasy (tzn. głos używany „niemuzycznie”*, pomocniczy instrument perkusyjny, urządzenie mechaniczne lub elektroniczne). Tekst to zbiór samogłosek i spółgłosek z pięciu języków: armeńskiego, rosyjskiego, francuskiego, włoskiego i angielskiego. Pozostałe aspekty wykonania – te, które nie zostały ujęte w partyturę – są w gestii śpiewaka i mogą być przez niego dowolnie kształtowane.
Aria może być wykonywana razem z kompozycjami Fontana Mix albo Koncertem na fortepian i orkiestrę.
Monika Pasiecznik
* określenie Cage’a
