Poznaj najważniejsze utwory muzyki klasycznej
Ponad tysiąc lat tradycji tzw. muzyki poważnej, to niezliczona ilość kompozytorów i ich dzieł, my wybieramy te najważniejsze i wyjaśniamy, dlaczego warto je znać.
Teraz można ich posłuchać i przeczytać krótką charakterystykę, która pomoże odróżnić średniowieczną pieśń rycerską od współczesnej arii, barokowe concerto grosso od romantycznej symfonii, a także sonatę Mozarta od suity Bacha. Świat muzyki poważnej można odkrywać chronologicznie lub według własnych upodobań. Tym, którzy lubią Czajkowskiego, polecimy Rachmaninowa, zainteresowanym matematyczną precyzją i skomplikowaną strukturą polecimy Bacha i … Weberna.
Wśród kompozytorów, których dzieła prezentujemy w zbiorze, znajdują się najważniejsze nazwiska: Palestrina, Vivaldi, Bach, Haydn, Mozart, Beethoven, Czajkowski, Brahms, Szostakowicz, Strawiński, Messiaen i wielu innych…
Dokładna lista 133 dzieł i ich autorów dostępna jest pod tym adresem.
Układanie Kanonu jest zawsze działaniem ryzykownym. Jak bowiem zamknąć historię muzyki europejskiej w 130 utworach? W zasadzie to niemożliwe. Nasz Kanon jest próbą rozpoczęcia dyskusji na ten temat. Znalazły się w nim wielkie dzieła, ale i takie, które biją rekordy popularności, choć przez samych kompozytorów były traktowane marginalnie. Albo ich autorstwo jest… wątpliwe, jak w przypadku utworu Bacha Toccata i Fuga d-moll.
Ten najpopularniejszy utwór organowy Bacha stał się przedmiotem gorącej dyskusji, ponieważ część badaczy podaje w wątpliwość jego autorstwo. Nie ma jednak żadnych dowodów na to, że utwór napisał ktoś inny.
Innym przykładem utworu, który uważany jest za kanoniczny, ale nie był pisany z takim zamierzeniem jest Karnawał zwierząt Camille’a Saint-Saënsa.
Utwór powstał, by rozbawić przyjaciół kompozytora. Gdy jednak usiłowano go namówić na zaprezentowanie dzieła szerszej publiczności, kategorycznie odmówił, twierdząc, że to muzyczny „wygłup”, który zaszkodzi jego reputacji. Saint-Saëns pozostał nieugięty aż do śmierci.
Również Samuel Barber, autor Adagio nie był zadowolony ze swojego utworu. Jednak jego popularność przyćmiła wszystkie inne dokonania Amerykanina.
W 2004 roku Adagio Barbera zyskało tytuł „najsmutniejszego utworu muzyki klasycznej” w rankingu słuchaczy radia BBC, a Nicolas Słonimski nazwał je wręcz „muzyką pogrzebową”. Istotnie, Adagio rozbrzmiewało na pogrzebach ważnych osobistości, m.in. prezydentów Franklina D. Roosevelta i Johna F. Kennedy’ego, księcia Monaco Rainiera III czy Alberta Einsteina. Bardzo często pojawia się w ścieżkach dźwiękowych filmów, najczęściej w sytuacjach żałobnych…
W przypadku Kanonu Muzykoteki Szkolnej znaczenie mają nie tylko nazwiska kompozytorów i ich dzieła, ale również nazwiska wykonawców.
Dzieła, które trafiły do kolekcji, interpretują znakomici artyści. Wśród dyrygentów znajdziemy: Stanisława Skrowaczewskiego, Jerzego Semkowa czy Antoniego Wita, solistów: Jakuba Jakowicza, Piotra Anderszewskiego, Andrzeja Hiolskiego, Kaję Danczowską, a orkiestry to m.in.: Narodowa Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia, orkiestra Sinfonia Varsovia czy Orkiestra Filharmonii Narodowej.
Zapraszamy w podróż po muzyce poważnej – bez obowiązkowej trasy, za to z wieloma drogowskazami.
www.muzykotekaszkolna.pl/kanon
Udostępnione utwory pochodzą ze zbiorów Polskiego Radia i zostały zdigitalizowane w ramach Programu Wieloletniego Kultura .
