< powrót

Benjamin Britten | Wariacje i fuga na temat Purcella

kompozytor: Benjamin Britten
rodzaj: wokalno-instrumentalne
Wariacje i fuga na temat Purcella | Benjamin Britten

Czyli…wprowadzenie młodych osób w orkiestrę

Wariacje należą do gatunku utworów „pedagogicznych”, pisanych z myślą o dzieciach. Ich podtytuł brzmi „Wprowadzenie młodych osób w orkiestrę”. Muzyka powstała w 1945 roku jako ilustracja dźwiękowa filmu Instrumenty orkiestry, mającego za zadanie – na co wskazuje tytuł – zapoznać najmłodszych z największym i najbardziej złożonym zespołem muzycznym, przedstawiając techniczne i wyrazowe możliwości poszczególnych instrumentów. Britten dedykował Wariacje dzieciom swoich przyjaciół.

Wykorzystany w tym celu temat z Abdelazera – muzyki teatralnej Purcella skomponowanej do sztuki angielskiej pisarki Aphry Behn – ukazywany jest w rozmaitych wariantach instrumentalnych: najpierw w pełnej obsadzie, potem przez poszczególne grupy instrumentów dętych (drewnianych i blaszanych), smyczki i harfę oraz perkusję. Po ponownej prezentacji tematu w tutti następuje szereg wariacji granych przez poszczególne instrumenty: flety (1), oboje (2), klarnety (3), fagoty (4), skrzypce (5), altówki (6), wiolonczele (7), kontrabasy (8), harfę (9), waltornie (10), trąbki (11), puzony wraz z tubą (12) oraz perkusję (13). Wariacje kończy kunsztowna fuga, w której poszczególne instrumenty przedstawiane są ponownie w kolejnych przeprowadzeniach, następnie łączą się z chorałowym tutti. Koda należy do perkusji.

Prezentacje instrumentów opatrzone zostały dowcipnymi komentarzami. Flet piccolo przedstawiany jest jako „mały piskliwy braciszek”, oboje „chociaż łagodne w brzmieniu, mogą również zademonstrować swoją siłę – jeśli tylko kompozytor tego zechce”. Zwinne klarnety odstawiają klasyczne „balety”, rubaszne fagoty maszerują, zaś skrzypce tańczą poloneza (to jedno z dwóch – obok Mazurka Elegiaca – poloniców Brittena, czyli nawiązań do polskiej tradycji muzycznej). Altówki wykazują „skłonność do kontemplacji”, wiolonczele wprowadzają nastrój romantycznej arii. Nazywając kontrabasy „dziadkami”, Britten opowiada natomiast o „rodzinie” instrumentów smyczkowych.

Prawykonanie wersji estradowej utworu odbyło się w 1946 roku w Liverpoolu pod batutą sir Malcolma Sargenta i z miejsca zyskało popularność. Dziś Wariacje są chętnie i często wykonywane, nie tylko z myślą o najmłodszych.

W 2012 roku utwór stał się podstawą ścieżki dźwiękowej filmu Wesa Andersona Kochankowie z księżyca (Moonrise Kingdom).

 

Monika Pasiecznik

 

Stopklatka z filmu Moonrise Kingdom w reżyserii Wesa Andersona, w którym wykorzystano utwór Brittena

drukuj pdf

zobacz również:

Aram Chaczaturian | Taniec z szablami z baletu Gajane +dodaj do schowka
Kanon

Kompozycja z gatunku wszechobecnych – pojawia się w filmach, reklamach, przeróbkach popowych i rockowych 

Włodzimierz Kotoński | Etiuda na jedno uderzenie w talerz +dodaj do schowka
Kanon

Pierwszy polski utwór muzyki elektroakustycznej

Olivier Messiaen | Turangalila +dodaj do schowka
Kanon

Część muzycznego tryptyku inspirowanego mitem o Tristanie i Izoldzie 

Sergiusz Rachmaninow | II Koncert fortepianowy c-moll +dodaj do schowka
Kanon

Koncert w duchu wielkiej romantycznej tradycji pianistycznej z Chopinem i Lisztem na czele, z domieszką melancholii godną Czajkowskiego