Trudno uwierzyć, że ten utwór został napisany przez 17-latka
Genialnemu nastolatkowi wpada w ręce dzieło geniusza w kongenialnym nowoczesnym przekładzie, wstrząśnięty do głębi pisze jedno ze swych największych arcydzieł – tak w skrócie streścić można historię powstania Uwertury do „Snu nocy letniej” Feliksa Mendelssohna-Bartholdy"ego. Owym dziełem geniusza jest sztuka Szekspira, przełożona na niemiecki przez jednego z prekursorów niemieckiego romantyzmu, Augusta Schlegla, zaś natchnionym młodzieńcem 17-letni Mendelssohn, przez elity Berlina rozpoznany już jako „nowy Mozart”, aczkolwiek nieznany jeszcze szerszej publiczności. Muzykolodzy do dziś nie mogą nadziwić się kompozytorskiej dojrzałości utworu, który wyszedł spod pióra tak młodego człowieka. Uwerturę Mendelssohn napisał z głębokiej wewnętrznej potrzeby, nieskrępowany żadnym teatralnym zamówieniem, przelewając na papier dźwiękowe wizje, powstałe w jego wyobraźni pod wpływem lektury Snu nocy letniej. Dzieło ma postać klasycznej formy sonatowej, jednak język muzyczny, emocjonalność i zjawiskowa, nieznana do tej pory brzmieniowość (zwłaszcza początkowych sekwencji, rodem ze świata elfów) są jak najbardziej romantyczne. Mendelssohn napisał Uwerturę w 1826 roku, rok później jej prawykonania dokonano w Szczecinie – na koncercie, który był zarazem publicznym debiutem młodego kompozytora.
Minęły lata, Mendelssohn zyskał sławę i uznanie. W roku 1841 król Prus, Fryderyk Wilhelm IV był świadkiem wystawienia w Poczdamie Antygony Sofoklesa z muzyką Mendelssohna, która tak mu się spodobała, że zaproponował kompozytorowi napisanie oprawy dźwiękowej do zaplanowanego na następny rok Snu nocy letniej Szekspira. 16 lat po Uwerturze Mendelssohn wrócił więc do tematu, komponując pozostałe fragmenty muzyki scenicznej, których jest łącznie 14 (kilka z nich połączonych później zostało w symfoniczną suitę). Wśród nich niewątpliwie najbardziej znanym jest Marsz weselny, wykonywany na prawie każdym ślubie. Trudno powiedzieć, czy byłby równie popularny, gdyby nie królowa Wiktoria, która była wielbicielką muzyki Mendelssohna – Marsz wybrała osobiście jako muzyczną oprawę ślubu swej córki. Często grywanym fragmentem Suity ze „Snu nocy letniej” jest również Scherzo, którego zwiewne motywy korespondują z lekkością początkowych fragmentów Uwertury.
Anna Pęchrzewska-Hadrych
Obraz Joshua Reynoldsa, Wikimedia Commons, PD
