Capriccio jest efektownym utworem, lubianym przez wirtuozów i słuchaczy
Źródłosłów: z włoskiego capriccio [czyt. kapriczio] – kaprys.
Słowo kaprys w muzyce ma wiele znaczeń w zależności od okresu historycznego. Najpierw oznaczało kompozycję w typie fugi a potem tańce, suity taneczne lub nawet wszelkie kompozycje pozwalające na stosunkowo swobodną grę wyobraźni, jak na przykład Kaprys włoski Czajkowskiego.
Capriccio jest efektownym utworem, lubianym przez wirtuozów i słuchaczy, którzy doceniają jego migotliwe figuracje, ekscentryczną zmianę epizodów i nastrojów, odzwierciedlające muzyczną pomysłowość kompozytora. Kaprysy były popularne już w epoce baroku, gdy artyści prezentowali swe wyrafinowane pomysły, korzystając z wolności wyobraźni. Wielki skrzypek okresu romantyzmu, Niccolò Paganini stworzył cały cykl 24 capriccio, będący zbiorem wszystkich rodzajów techniki gry na skrzypcach. Najtrudniejsze środki wirtuozowskie kaprysów w połączeniu ze śpiewną melodyką, śmiałą harmonią, „kapryśną” dynamiką, zróżnicowaną kolorystyką brzmienia uchodziły w XIX wieku za niewykonalne!
