Liturgiczny śpiew w kościele rzymskokatolickim, melodie śpiewane bez instrumentalnego akompaniamentu przez jednego lub więcej wykonawców
Chorał gregoriański ukształtował się jeszcze w pierwszych wiekach chrześcijaństwa, nazwa pochodzi od imienia papieża Grzegorza I, który skodyfikował jego zasady. Źródłem intonacji przyszłych kanonicznych melodii były śpiewy różnych kultur Wschodu i Zachodu: hebrajskiej muzyki synagogalnej (psalm, cantica), muzyki greckiej i bizantyjskiej oraz hymnów wczesnochrześcijańskich. Słuchając chorałów, możemy więc podziwiać starodawne melodie, symbole i harmonię współbrzmienia różnych wyznań.
Wyraziste motywy, przekazujące treść sakralnych słów, łączą się w chorale dzięki zastosowaniu skal kościelnych (główne skale to dorycka, frygijska, lidyjska, miksolidyjska) oraz odpowiednich interwałów. Językiem chorału gregoriańskiego jest łacina, a klasycznym zespołem wykonawców – chór męski, śpiewający unisono. Ten rodzaj muzyki wpłynął na popularność współczesnych zespołów męskich, odtwarzających chorał gregoriański w połączeniu z muzyką rock, pop, new age.
Przykład: nuty sekwencji Dies irae (Psalmy) w notacji średniowiecznej i współczesnej. Po temat z chorału gregoriańskiego do słów Dies irae sięgali zwłaszcza komppozytorzy okresu romantyzmu i dwudziestowieczni. Najbardziej znane utwory to: Totentanz Franciszka Liszta i Rapsodia na temat Paganiniego Sergiusza Rachmaninowa, a także piąta część Symfonii fantastycznej Hectora Berlioza - Songe d'une nuit de sabbat (Sabat czarownic).
