Typ koncertu popularny w epoce baroku, napisany na niewielką grupę instrumentów solowych i orkiestrę
Źródłosłów: z włoskiego concerto grosso [czyt. konczerto grosso] – wielki koncert.
Wielki efekt, który sprawiał wielki koncert, polegał na stworzeniu możliwości dialogu pomiędzy dwiema konkurującymi grupami instrumentów i wykorzystaniu kontrastów dynamicznych. Od klasycznego koncertu różnił się liczbą solistów. Grupa instrumentów solowych nazywała się concertino (składała się z pierwszych i drugich skrzypiec, wiolonczeli i klawesynu). Rywalizował z nią zespół orkiestrowy, nazywany tutti albo ripieni. Pierwsze doskonałe wzorce concerto grosso stworzył rzymski kompozytor Arcangelo Corelli pod koniec XVII wieku. Utwory takie pisał także Antonio Vivaldi.
Concerti grossi powstają także w czasach współczesnych. W Polsce do tego gatunku sięgali m.in. Krzysztof Penderecki i Paweł Szymański.
