gatunek: instrumentalne

Kompozycja zbudowana z dwóch lub więcej głosów, w której melodia nazywana tematem grana jest najpierw przez jeden głos, a potem powtarzana i modyfikowana przez inne głosy

Określenie fuga, oznaczające po włosku „ucieczkę”, nawiązuje do wrażenia, że w toku utworu temat ciągle „ucieka”, przenosząc się z głosu do głosu. Fuga jest najważniejszą i jedną z najbardziej kunsztownych form muzyki polifonicznej, która osiągnęła szczytowy rozwój w twórczości Jana Sebastiana Bacha. Obok fugi jednotematowej (prostej), istnieją również fugi podwójne, potrojne i poczwórne, gdzie sosowane są równocześnie dwa, trzy lub cztery tematy. Fuga może być samodzielną formą muzyczną, ale może również łączyć się np. z preludium, toccatą lub być częścią większych form muzycznych: sonaty, wariacji.

Przykładem jest fuga prosta ze "Sztuki fugi" ("Die Kunst der Fuge", BWV 1080) Jana Sebastiana Bacha. Innym przykładem fugi, choć takiej nazwy nie nosi, może być Muzyka na instrumenty strunowe, perkusję i czelestę, cz. 1 Andante tranquillo Béli Bartóka. Fugi tworzyli również Robert Schumann i Dymitr Szostakowicz

drukuj pdf

zobacz również:

Responsorium +dodaj do schowka
Wiedza
Gatunki

Responsoria zyskały szczególne miejsce w nabożeństwie zwanym jutrznią, odprawianym o świcie

Organum +dodaj do schowka
Wiedza
Gatunki

Najstarszy rodzaj muzyki polifonicznej, komponowany w XII i XIII wieku, powstał przez dodanie dodatkowego głosu do melodii pochodzącej z chorału gregoriańskiego, określanej mianem cantus firmus

Motet +dodaj do schowka
Wiedza
Gatunki

Wokalny utwór muzyczny popularny w średniowieczu, składał się z tenoru – głosu głównego i dodatkowych głosów, mógł być oparty na tekstach religijnych lub świeckich

Madrygał +dodaj do schowka
Wiedza
Gatunki

Utwór na kilka głosów, zwykle bez akompaniamentu instrumentów, szczególnie popularny w XVI I XVII wieku