Kompozycja zbudowana z dwóch lub więcej głosów, w której melodia nazywana tematem grana jest najpierw przez jeden głos, a potem powtarzana i modyfikowana przez inne głosy
Określenie fuga, oznaczające po włosku „ucieczkę”, nawiązuje do wrażenia, że w toku utworu temat ciągle „ucieka”, przenosząc się z głosu do głosu. Fuga jest najważniejszą i jedną z najbardziej kunsztownych form muzyki polifonicznej, która osiągnęła szczytowy rozwój w twórczości Jana Sebastiana Bacha. Obok fugi jednotematowej (prostej), istnieją również fugi podwójne, potrojne i poczwórne, gdzie sosowane są równocześnie dwa, trzy lub cztery tematy. Fuga może być samodzielną formą muzyczną, ale może również łączyć się np. z preludium, toccatą lub być częścią większych form muzycznych: sonaty, wariacji.
Przykładem jest fuga prosta ze "Sztuki fugi" ("Die Kunst der Fuge", BWV 1080) Jana Sebastiana Bacha. Innym przykładem fugi, choć takiej nazwy nie nosi, może być Muzyka na instrumenty strunowe, perkusję i czelestę, cz. 1 Andante tranquillo Béli Bartóka. Fugi tworzyli również Robert Schumann i Dymitr Szostakowicz
