Publiczne wykonanie muzyki, a w języku polskim także nazwa utworu na instrument solowy z towarzyszeniem orkiestry
Źródłosłów: z łaciny concertare – współzawodniczyć.
W pierwszym znaczeniu koncert jest publicznym wykonaniem utworu muzycznego przez artystę-muzyka bądź grupę muzyków na żywo przed publicznością. Jeśli muzyk daje koncert solowy, mówimy o recitalu.
W drugim znaczeniu koncert jest gatunkiem i formą muzyczną. Jego istotą jest współzawodnictwo. Udział w nim biorą kontrastujące partie - solowa i partia zespołu (orkiestry), lub kilka partii solowych i orkiestra, jeżeli jest to koncert podwójny albo potrójny. Partie uczestniczą w muzycznym dialogu, wykazując się kunsztem i wirtuozerią.
Typową formą koncertu jest forma trzyczęściowa. Już w epoce baroku ukształtował się układ części, wyróżniających się pod względem tempa: szybka-wolna-szybka. Pierwsza część koncertu jest komponowana w formie sonatowej o dwóch ekspozycjach: orkiestrowej i solistycznej. Po repryzie w pierwszej części następuje wirtuozowska kadencja solistyczna. Druga część jest lirycznym centrum cyklu. Część trzecia utrzymywana jest najczęściej w formie sonatowej lub w formie ronda. W okresie romantyzmu powstały także koncerty jednoczęściowe (Franz Liszt) i czteroczęściowe (Johannes Brahms).
Przykłady: Koncert f-moll Fryderyka Chopina, Koncert fortepianowy nr 1 Piotra Czajkowskiego, Koncert na fortepian, skrzypce i wiolonczelę C-dur op. 56 (koncert potrójny) Ludwiga van Beethovena, Koncert skrzypcowy d-moll op. 22 (Allegro moderato, Romance andante, Finale allegro) Henryka Wieniawskiego, Koncert wiolonczelowy a-moll op. 129 Roberta Schumanna, Koncert na fortepian Pawła Szymańskiego.
