Utwór muzyczny w regularnym, dwójkowym rytmie, przeznaczony zwykle do celów wojskowych.
Źródłosłów: z francuskiego marcher — iść, maszerować.
Ten rodzaj muzyki towarzyszy zwykle miarowemu ruchowi ludzi. Marsze spełniają ważną funkcję synchronizującą kroki podczas przemarszu wojska albo parady. W związku z tym znany już od czasów starożytnego Rzymu marsz charakteryzuje się specjalnymi cechami muzycznymi: parzystym metrum, prostą melodyką, najczęściej fanfarową, ostrym konturem rytmicznym i akcentowaniem mocnej części taktu.
Już od XVII wieku marsz był traktowany nie tylko jako muzyka użytkowa, ale także jako gatunek muzyki scenicznej i koncertowej. To wzbogaciło jego treść i środki wyrazu. Stał się wóczas bardzo popularny jako samodzielna kompozycja, a także jako część suity, a później nawet sonaty i symfonii.
Przykład: Ludwig van Beethoven - Zwycięstwo Wellingtona op. 91, marsz Rule Britannia.
