Inaczej: kameralistyka, obejmuje utwory na mały zespół wykonawców od dwóch do kilkunastu osób
Muzyka kameralna początkowo przeznaczona była do wykonywania w małych pomieszczeniach, np. na dworach czy w pałacach. Termin ten przyjął swe obecne znaczenie w XVIII wieku, wraz z coraz większym rozwojem muzyki symfonicznej.
Utwory kameralne przeznaczone są na więcej niż jeden instrument. Każdy z nich wykonuje odrębną partię (czyli stosowany jest w pojedynczej obsadzie) – w odróżnieniu od obsady zwielokrotnionej (czyli np. stosowania dwunastu par skrzypiec w orkiestrze symfonicznej). Istnieje wiele odmian muzyki kameralnej, z których podstawową jest dzieło na instrument solowy z akompaniamentem fortepianu, np. na skrzypce i fortepian.
Utwory przeznaczone na dwa lub więcej instrumentów nazywane są stosownie do liczby wykonawców – dwóch to duet, trzech – trio, czterech – kwartet, pięciu – kwintet itd. (sekstet, septet, oktet, nonet). Do takiej nazwy w zależności od rodzaju użytych instrumentów dodawane są dodatkowe określenia.
Jeśli użyte są tylko instrumenty smyczkowe – jest to np. trio smyczkowe (skrzypce, altówka, wiolonczela), kwartet smyczkowy (skrzypce I, II, altówka, wiolonczela), jeśli użyte są instrumenty dęte – np. kwintet dęty. Gdy w obsadzie znajduje się fortepian, utwór taki określa się mianem np. tria fortepianowego (fortepian, skrzypce i wiolonczela) czy kwintetu fortepianowego (fortepian, dwoje skrzypiec, altówka, wiolonczela). Sekstety, septety, oktety i nonety są rzadsze i mogą być przeznaczone w zasadzie na dowolną kombinację sześciu, siedmiu, ośmiu i dziewięciu instrumentów. A większe grupy wykonawców tworzą orkiestry kameralne.
