Ksylofon do orkiestry trafił po raz pierwszy w XIX wieku, wcześniej był używany przede wszystkim jako instrument ludowy
Jest instrumentem zbudowanym ze sztabek wykonanych z twardego drewna o różnej długości. Są one ułożone kolejno na metalowej ramie od najdłuższych do najkrótszych, albo też w dwóch rzędach, na kształt klawiatury fortepianu. Większość ksylofonów posiada jeszcze poniżej każdej sztabki specjalne rezonatory, które wzmacniają głośność dźwięku. Sztabki robi się zwykle z drewna różanego lub palisandrowego. Uderzanie ich za pomocą twardych młoteczków powoduje wydobycie bardzo krótkiego dźwięku o charakterystycznej, łatwej do rozpoznania barwie.
Ksylofon wywodzi się południowo-wschodniej Azji, gdzie powstał ok. XIV wieku, a potem rozpowszechnił się w Afryce i Europie. Był używany głównie jako instrument ludowy, a do orkiestry trafił po raz pierwszy w XIX wieku. Wkrótce zadomowił się w niej jako znakomity dodatek kolorystyczny do sekcji perkusyjnej, wykorzystywany przez wielu kompozytorów.
O instrumentach perkusyjnych opowiada muzyk Orkiestry Sinfonia Varsovia:
Nazwa ksylofon pochodzi z greki i oznacza „dźwięk drzewa”.
Pierwszy raz ksylofon w orkiestrze zastosował francuski kompozytor Camille Saint-Saëns w utworze Dance Macabre w roku 1874.
Z kompozytorów XX wieku szczególnie lubił go Dymitr Szostakowicz. Partie ksylofonowe wprowadził do niektórych ze swoich symfonii. Ksylofon odgrywa też ważną rolę w pierwszej części jego II Koncertu wiolonczelowego op. 126 z roku 1966.
Odkryj brzmienie ksylofonu grając w grę Muzolot!
Obejrzyj film, w którym zobaczyć można między innymi ksylofon i bęben hamulcowy.
