Nie stronił od eksperymentalnych rozwiązań w zakresie polirytmii, politonalności, dźwiękowych klasterów czy ćwierćtonów, dając tym samym wzór późniejszym muzycznym innowatorom
Charles Ives urodził się w małym miasteczku Danbury w stanie Connecticut 29 października 1874 roku. Jego ojciec George był uznanym kapelmistrzem, multiinstrumentalistą i jednym z najbardziej wpływowych muzyków w swoim regionie. On właśnie odkrył talent muzyczny syna, obserwując jak pięciolatek z zapałem wali pięściami w klawisze fortepianu i naśladuje partię instrumentów perkusyjnych. Posłał więc Charlesa na lekcje gry na perkusji, a sam dzielił się z nim swą wiedzą teoretyczną, a także instruował chłopca w zakresie gry na fortepianie, skrzypcach i kornecie. Ojciec wywarł wielki wpływ na osobowość artystyczną Ivesa, również ze względu na swe zamiłowanie do eksperymentów, np. budowanie instrumentów, na których grać można w ćwierćtonach.
Młody Charles wyspecjalizował się w grze na organach i gdy miał 14 lat, rozpoczął pracę jako najmłodszy organista w Connecticut. Przeciwwagą dla absorbujących zajęć zawodowych stał się dla niego sport — zdarzało się, że jednego i tego samego dnia rozgrywał mecz baseballowy i dawał recital organowy. Komponować Ives zaczął w wieku 13 lat — były to przede wszystkim marsze i pieśni kościelne. Już wtedy dał wyraz skłonności do cytowania w swoich utworach popularnych melodii.
W 1893 roku, gdy Ives wyjechał z rodzinnego miasta na studia do Yale, był już całkiem sprawnym kompozytorem. Na lekcjach u Horatio Parkera musiał jednak powstrzymywać swe eksperymentatorskie zapędy i doskonalić warsztat w zakresie kontrapunktu, harmonii, orkiestracji i formy. Napisał wówczas I Symfonię (1898), utrzymaną w masywnym, XIX-wiecznym stylu symfonicznym. W latach uniwersyteckich powstały też dzieła znamionujące indywidualny styl i preferencje estetyczne Ivesa, jak np. I Kwartet smyczkowy, opatrzony później podtytułem From the Salvation Army, w którym połączył pieśni gospel z fakturami, formami i pracą tematyczną charakterystyczną dla tradycji muzyki europejskiej, czy Yale-Princeton Football Game (1898), będący muzycznym portretem finałowego meczu Yale Bulldogs z Princeton Tigers, z ukazaniem przed- i pomeczowych nastrojów, dźwiękowej sygnalizacji, zbiorowych śpiewów kibiców i najbardziej spektakularnych momentów akcji. Zasugerował tym samym, jak ważne będzie dla niego balansowanie między sztuką wysoką a niską.
Po ukończeniu studiów Ives zajął się biznesem — rozpoczął pracę urzędnika w Mutual Life Insurance Company w Nowym Jorku. Zostawił sobie jednak czas na komponowanie, grę na organach i dyrygowanie chórem. Pracując w weekendy, stworzył m.in. słynne kompozycje orkiestrowe: Central Park in the Dark i The Unanswered Question (1906) — dzieła zawierające cytaty ze stylistycznie odrębnego materiału, zestawione w różnych warstwach muzyki, w różnych tonacjach, metrach i tempach. W pierwszym utworze kompozytor odmalował dźwiękowo odgłosy natury i zdarzenia, jakie można było usłyszeć w upalny letni wieczór w słynnym nowojorskim parku zanim silnik spalinowy i radio zmonopolizowały ziemię i powietrze, w drugim natomiast połączył w trzech różnych tempach trzy grupy instrumentów (warstwy) i podporządkował je dramatyczno-filozoficznemu scenariuszowi poszukiwania odpowiedzi na odwieczne pytanie o istnienie.
W 1907 roku wraz z Julianem Myrickiem Ives założył agencję ubezpieczeniową, która wkrótce stała się największym i najbardziej dochodowym przedsiębiorstwem ubezpieczeniowym w Ameryce. Rok później ożenił się z Harmony Twichell, która wytrwale wspierała go w dążeniu do artystycznych celów. Towarzyszyło mu stale wywiedzione z doktryny amerykańskiego transcendentalizmu przekonanie o konieczności łączenia wszelkiej aktywności ze służbą wspólnemu dobru i moralnym ideałom.
W muzyce, którą pojmował jako formę ekspresji rozmaitych przejawów ludzkiego życia, łączył Ives humor ze wzniosłością, prostotę ze złożonością, popularne melodie z nowatorskimi klasterami, ścisłe formy ze swobodnymi. Do 1917 roku skomponował większość swych najważniejszych dzieł, takich jak Three Places in New England, Holiday Symphony (z muzycznym odwzorowaniem dźwięków świątecznego dnia w małym miasteczku — orkiestry dęte, polityczne dyskusje, fajerwerki, kobiety pakujące kosze piknikowe), II Kwartet smyczkowy, większą część monumentalnej IV Symfonii, która w całości miała premierę dopiero 11 lat po śmierci kompozytora, czy Concord Sonata z przewijającym się motywem z V Symfonii Beethovena jako symbolu duszy ludzkiej stukającej do drzwi boskich tajemnic oraz szereg pieśni. Nie zabiegał o rozgłos, tylko od czasu do czasu próbował zainteresować muzyków swymi kompozycjami i organizował prywatne odczyty o muzyce, co spotykało się raczej z niezrozumieniem. W 1912 roku zakupił w West Redding farmę, na której później osiadł z żoną na stałe.
Aktywność kompozytora znacznie osłabła po ataku serca, jaki przeszedł w 1918 roku — do roku 1926 napisał zaledwie kilka utworów kameralnych i kilkanaście pieśni, a w 1927 roku w zasadzie przestał komponować. Trzy lata później zrezygnował także z prowadzenia agencji. Na szczęście zdążył jeszcze napisać fortepianowe Three Quarter-Tone Pieces, w których nie tylko eksperymentował z harmonią wnikającą z zestawienia dźwięków granych na dwóch nastrojonych w odległości ¼ tonu instrumentach, ale też zastosował charakterystyczne dla swego stylu strategie kompozytorskie — cytaty, aluzje do tonalności dur-moll i wielkie poczucie humoru.
Paradoksalnie, w miarę wygasania działalności kompozytorskiej, zainteresowanie twórczością Ivesa rosło. Młodzi kompozytorzy amerykańscy: Henry Cowell, Nicolas Slonimsky, Lou Harrison oraz Aaron Copland i pianista John Kirkpatrick propagowali jego twórczość zarówno w kraju, jak i w Europie. Do popularyzacji dorobku i idei przyczyniły się także europejskie podróże samego kompozytora, które odbywał latach 20. i 30. Pod koniec życia został nagrodzony doktoratem honorowym Yale University. Zmarł w wyniku zaawansowanej choroby serca i cukrzycy 19 maja 1954 roku w Roosevelt Hospital w Nowym Jorku.
dr hab. Iwona Lindstedt
Ciekawostki
Ives był doskonałym sportowcem. Jego trener baseballu z Yale mówił, że gdyby nie muzyka, Charles na pewno zostałby mistrzem sprintu.
Ives jako student był bardzo lubiany. Udzielał się w życiu towarzyskim i sporcie. Często zabawiał siebie i swoich kolegów improwizacjami fortepianowymi, nazywanymi take-offs lub stunts. Z humorem obrazował w nich codzienne życia college’u i zajęcia sportowe. Słynne baseballowe kompozycje Ivesa to np. All the Way Around and Back oddające zjawisko piłki faulowej, która sprawia, że biegacz będący już na trzeciej bazie musi wrócić do bazy domowej oraz Some Southpaw Pitching — muzyczny hołd dla tego elementu gry w baseball, który nazywa się miotaniem i w muzyce przekłada się na bardzo trudną partię lewej ręki.
Ives był znanym filantropem — wydawał fortunę na wsparcie młodych muzyków, takich jak Lou Harrison i John Cage.
