Jest jednym z najważniejszych kompozytorów II połowy XX wieku. W młodości był jednym z tych, którzy zrewolucjonizowali powojenną muzykę europejską
Urodził się 28 maja 1923 roku w Dicsöszentmárton (obecnie Târnarveni) w Transylwanii w Rumunii, ale jego rodzice byli węgierskimi Żydami. Gdy miał 6 lat, przenieśli się do Cluj (Kolozsvár), gdzie chłopiec odebrał szkolną edukację i w 1941 roku rozpoczął naukę kompozycji w miejskim konserwatorium u Ferenca Farkasa. Brał też prywatne lekcje u Pála Kadosa w Budapeszcie, ale w 1944 roku jego edukacja została przerwana, gdy został wysłany do obozu pracy. Okupacja hitlerowska zniszczyła życie jego rodziny: ojciec zginął w Auschwitz, a brat w Mauthausen. W 1945 roku wznowił studia kompozytorskie. Po graduacji (1949 r.) przez rok prowadził badania terenowe nad ludową muzyką rumuńską, a następnie powrócił do Akademii im Liszta w Budapeszcie jako nauczyciel harmonii, kontrapunktu i analizy muzycznej.
W pierwszych swoich dziełach podążał tropem Béli Bartóka, czerpiąc z zasobów węgierskiej muzyki ludowej. Jego Musica ricercata (lata 1951-53) często porównywana jest z Mikrokosmosem Bartóka, ze względu na środki muzyczne i dydaktyczny cel. Poznawał też najnowsze trendy muzyczne, słuchając zachodnich rozgłośni radiowych.
W grudniu 1956 roku, po krwawym stłumieniu węgierskiej rewolucji, Ligeti wraz z żoną Verą uciekł na Zachód i zatrzymał się Wiedniu. Tam poznał ważne postaci muzycznej awangardy, w tym Karlheinza Stockhausena i Herberta Eimerta. Ten ostatni zaprosił go pracy w studiu muzyki elektronicznej Westdeutscher Rundkfunk (radia zachodnioniemieckiego) w Kolonii, w którym spędził lata 1957-59. Wówczas ukształtował się jego dojrzały styl, ujawniający się dziełach takich, jak elektroniczne Artikulation (1958 r.) i orkiestrowe Apparitions (lata 1958-59). Zyskał międzynarodową reputację jako kompozytor, próbujący za pomocą własnych środków rozwiązać kluczowe problemy współczesnej muzyki. Sukces odniosły także kolejne jego dzieła jak Atmosphères (1961 r.) na orkiestrę oraz organowe Volumina (lata 1961-62). Istotę jego muzyki tworzyło zjawisko mikropolifonii, czyli rodzaj bardzo gęstej faktury, który w odsłuchu tworzył barwne i intensywne kompleksy brzmieniowe. Nieodróżnialna w nich była melodia, harmonia czy rytm. Inne ważne dzieła tego czasu to np. Adventures (1962 r.), Requiem (lata 1963-65), Lux aeterna (1966 r.), która przyniosła mu nagrodę im. Beethovena (1967 r.) oraz Koncert wiolonczelowy (1966 r.).
Dalsza ewolucja stylu Ligetiego, w latach 70., polegała na rehabilitacji melodii i powrocie do bardziej przejrzystej faktury muzycznej. Interesowało go również zastosowanie minkrointerwałów (interwałów mniejszych od półtonu), jak np. w Ramifications (lata 1968-69) przeznaczonym na dwa zespoły smyczkowe nastrojone w odległości ćwierćtonu. W jego muzyce ważną rolę odgrywał żart i satyra, jak choćby w dziele pt. 0'00", określonym jako najkrótszy znany utwór muzyczny. Najważniejszą kompozycją tego czasu jest jednak opera Le grand macabre (lata 1974-77) utrzymana w surrealistycznym, groteskowym charakterze. W jej uwerturze (Toccata à la Monteverdi) użył kompozytor 12 klaksonów samochodowych.
W dziełach z lat 80. skoncentrował się Ligeti na rytmie. Już wcześniej (Clocks and Clouds, 1973 r.; Poemat symfoniczny na 100 metronomów, 1962 r.) badał rozmaite konfiguracje złożonych przebiegów rytmicznych, lecz interesowały one kompozytora coraz bardziej, w wyniku poznawania muzyki ludowej różnych krajów (od bałkańskiej, po afrykańską i dalekowschodnią) i fascynacji geometrią fraktalną. Powstałe wówczas utwory (np. Koncert fortepianowy, 1985-88 r., Koncert skrzypcowy, 1990-92 r. czy dwa cykle Etiud na fortepian, 1985 r., 1988-94 r.), mimo tych komplikacji, są jednocześnie zajmujące i przekonujące dla słuchacza.
Z pracą twórczą łączył Ligeti działalność dydaktyczną: prowadził kursy kompozytorskie, wykładał gościnnie na uniwersytetach europejskich i amerykańskich, a w latach 1973-89 był profesorem Akademii Muzycznej w Hamburgu. Pod koniec XX wieku bardziej intensywną pracę kompozytorską uniemożliwiały Ligetiemu problemy zdrowotne. Jego późne dzieła to np. Hamburg Concerto na róg i orkiestrę kameralną (1998-99 r.), cykl pieśni Síppal, dobbal, nádihegedüvel (2000 r.), nowy cykl etiud fortepianowych, planował też napisanie kolejnej opery. Zmarł w wieku 83 lat, 12 czerwca 2006 roku w Wiedniu.
dr Katarzyna Naliwajek-Mazurek
Ciekawostki
Swe credo artystyczne wyraził Ligeti następująco: — Rób to, co robisz najlepiej, pielęgnuj swą małą działkę, ale nie spodziewaj się, że zmienisz świat.
Lux aeterna, Atmosphères i Requiem Ligetiego dotarły do masowej publiczności jako część ścieżki dźwiękowej filmu Stanleya Kubricka 2001: Odyseja kosmiczna.
