Urodzony we Włoszech, jako Giovanni Battista, okazał się jednym z najwybitniejszych i najsłynniejszych twórców francuskich. Walnie wpłynął na kształt opery francuskiej w XVII i XVIII wieku
Urodził się 28 listopada 1632 roku we Florencji we Włoszech jako syn młynarza. Umiejętność gry na gitarze i podstawy wykształcenia ogólnego zdobył dzięki pomocy miejscowego mnicha franciszkańskiego. Po śmierci matki, gdy miał 14 lat, został sprowadzony do Francji, na służbę u bogatej arystokratki — Mademoiselle Anny Marii Ludwiki de Montpensier. Pełnił tam obowiązki pokojowca i nauczyciela języka włoskiego. Jednocześnie uczył się kompozycji oraz gry na klawesynie i na skrzypcach. Miał kontakt ze sławnymi muzykami, obserwował pracę orkiestry królewskiej oraz gościnne występy włoskich zespołów operowych.
W 1652 roku, gdy Anna Maria Ludwika została zmuszona do opuszczenia Paryża po rozgromieniu Frondy (buntu parlamentarzystów i arystokratów przeciw autorytaryzmowi królewskiemu i nadmiernym podatkom) przez kardynała Mazarina, przeniósł się do jej wiejskiej posiadłości. Ponieważ jednak zdążył już zwrócić na siebie uwagę króla Ludwika XIV, szybko został sprowadzony z powrotem do Paryża jako kompozytor i tancerz. W 1653 roku mianowano go kompozytorem muzyki instrumentalnej. Był wówczas odpowiedzialny za tworzenie muzyki do baletów i divertissements. Jego prestiż ciągle wzrastał, a zadowolony król w 1656 roku powierzył mu zorganizowanie własnego zespołu instrumentalnego, pod nazwą Les petits violons. W 1661 r. został mianowany superintendentem muzyki i kompozytorem muzyki kameralnej.
W tymże roku Lully naturalizował się we Francji, a rok później (1662 r.) ożenił się z Madeleine Lambert, córką swego mentora, szefa muzyków królewskich. Na jego ślubie był obecny sam Ludwik XIV z małżonką oraz liczni wysocy dostojnicy dworscy. Król został także ojcem chrzestnym najstarszego syna Lully’ego. Miarą ówczesnej pozycji kompozytora na dworze był fakt nadania mu funkcji mistrza muzyki całej rodziny królewskiej.
Jean-Baptiste Lully, Suita Alceste
Na początku swej dworskiej kariery tworzył Lully głównie muzykę do baletów, w połowie lat 60. spróbował jednak nowego gatunku — komedii baletowych, które tworzył we współpracy z Molièrem, np. Le Bourgeois Gentilhomme (Mieszczanin szlachcicem) z 1670 roku. W nich eksperymentował, zmierzając do stworzenia francuskiego stylu komicznego w muzyce. Począwszy od lat 70. zaczął zaś pisać opery. Zaproponował dzieła oparte na włoskich modelach (centrum świata operowego były w owym czasie Włochy) lecz z francuskimi librettami, przyczyniając się znacznie do popularyzacji tego gatunku we Francji. W latach 1672-87 pisał prawie regularnie jedno takie dzieło rocznie, a każde z nich stawało się wielkim wydarzeniem artystycznym. Do najsłynniejszych oper Lully’ego należą m.in. Alceste (1674 r.), Roland (1685 r.), Armide (1686 r.) oraz Acis et Galatée (1686 r.).
Ukoronowaniem sukcesów Lully’ego było nadanie mu szlachectwa i tytułu królewskiego sekretarza w 1681 roku. Kompozytor nie miał jednak łatwego charakteru, na dworze wikłał się w różne konflikty, obok zachwytów budził zawiść — nie tylko z powodu swego talentu muzycznego, ale też bogactwa i pozycji, którą bezwzględnie wykorzystywał. Umiał bowiem dbać o swe interesy. Od króla otrzymał na przykład przywilej, by w teatrach francuskich nie mogła być wykonywana bez jego zezwolenia żadna muzyka, ograniczał zatem liczbę przedstawień oper, których sam nie akceptował.
Niespotykana kariera Lully’ego została jednak przerwana przez tragiczny wypadek. W 1687 roku, dyrygując Te Deum na mszy dziękczynnej za wyzdrowienie króla po ciężkiej chorobie, uderzył się w stopę ostrzem laski (za jej pomocą dyrygował). Wdała się infekcja, ale kompozytor nie zgodził się na amputację stopy i po dwóch miesiącach zmarł na gangrenę (22 marca 1687 roku w Paryżu).
dr hab. Iwona Lindstedt
Ciekawostki
Po śmierci Lully pozostawił żonie i swym sześciorgu dzieciom wielką fortunę wartą 800 000 lirów. Była ona równoważna ponad 500 rocznym pensjom przeciętnego muzyka dworskiego.
