Franko-flamandzki kompozytor, śpiewak i dyplomata. Autor wyrafinowanych motetów, chansons i mszy, w tym pierwszego zachowanego opracowania requiem
O Ockeghemie wiemy nieproporcjonalnie mało w stosunku do sławy, jaką kompozytor ten cieszył się za życia i długo po śmierci. Nie znamy ani jego podobizny (choć niektórzy badacze dopatrują się jego wizerunku na miniaturze w jednym z XV-wiecznych rękopisów), ani charakteru pisma. Niepodważalne jest jednak to, że był on postacią ważną i cenioną, zarówno jako muzyk, jak i dyplomata na dworze trzech kolejnych królów Francji. Wykorzystując zdobycze poprzednich twórców, niewątpliwie przygotował podwaliny pod działalność kolejnej generacji kompozytorów reprezentowanych m.in. przez Josquina des Prez.
Ockeghem pochodził z niewielkiej miejscowości Saint-Ghislain nieopodal Mons (dzisiejsza Belgia) i prawdopodobnie tam zetknął się z muzyką, śpiewając być może w chórze parafialnym. W latach 1443-1444 był członkiem chóru katedralnego w Antwerpii. Następnie śpiewał i komponował na dworze Karola I, księcia Burbonii. Najważniejsza nominacja w życiu Ockeghema wiązała się z objęciem przez niego posady kapelmistrza na dworze królewskim w Paryżu. Kompozytor sprawował tę funkcję do końca swoich dni, pracując pod auspicjami trzech władców (Karola VII, Ludwika XI i Henryka VIII). Ockeghem otrzymywał również rozmaite nadania i godności kościelne. Był kanonikiem paryskiej katedry Notre Dame i skarbnikiem kolegiaty św. Marcina w Tours. Niewątpliwie cieszył się królewskim zaufaniem i odznaczać się musiał szczególnymi zdolnościami dyplomatycznymi, skoro dane mu było uczestniczyć w ważnych misjach politycznych. Nic tak dobrze nie dowodzi wielkiego uznania, jakim darzyli Ockeghema współcześni, jak reakcja wielu twórców (a może ich mecenasów) na wiadomość o śmierci kompozytora. Jego pamięci poświęcono liczne dzieła literackie i muzyczne (wystarczy wspomnieć słynną La déploration de la mort de Johannes Ockeghem z muzyką Josquina des Prez).
Historycy wiążą postać Ockeghema z trzema wielkimi kompozytorami franko-flamandzkimi, którymi byli: Gilles Binchois, Guillaume Dufay i Antoine Busnois. Ockeghem był być może uczniem pierwszego z nich i nauczycielem ostatniego. Podobnie jak Josquin uczcił pamięć zmarłego Ockeghema żałobnym utworem, Ockeghem uczynił po śmierci Binchois. Z kolei Busnois zadedykował Ockeghemowi (prawdopodobnie jeszcze za jego życia) swój motet In hydraulis, w którym pojawiło się nawet nazwisko kompozytora, wprowadzane nieprzypadkowo w kanonie z charakterystycznym opadającym motywem (postaci Ockeghema towarzyszą w motecie Busnois’go jeszcze Pitagoras i Orfeusz). Z Dufayem wreszcie kompozytor mógł spotykać się podczas swoich wypraw do Cambrai.
Msze Ockeghema należą do jego najbardziej cenionych i rozpoznawalnych kompozycji Stworzył ich ok. 14 (potwierdzenie autorstwa wszystkich utworów Ockeghema, jak i określenie czasu ich powstania jest niestety dzisiaj niemożliwe). Przeznaczone są na obsadę wokalną, od trzech do pięciu głosów. Opieranie dzieł na cantus firmus pochodzącym z chorału gregoriańskiego w jego twórczości praktycznie nie istnieje. Ockeghem sięgał często po melodie świeckie, niekiedy bardzo popularne, ale zdarzało mu się też opierać swoje kompozycje na całkowicie autorskim materiale. Był jednym z pierwszych twórców, który jako podstawę mszy wykorzystał nie tylko istniejącą już wcześniej melodię, ale wielogłosową strukturę.
Johannes Ockeghem, Kyrie z Missa Prolationum (zapis współczesny)
Ockeghem kojarzony jest z przede wszystkim z utworami-łamigłówkami, do których wykonania poza umiejętnością czytania nut trzeba wykazać się niemałym sprytem. Np. w Missa Cuiusvis toni kompozytor nie umieścił kluczy na początku pięciolinii (wskazujących wysokość dźwięków), sugerując wykonawcy, by dobrał je samodzielnie. Tytuł mszy podpowiada zaś, że wykonać ją można we wszystkich czterech tonach kościelnych i za każdym razem powinna zabrzmieć dobrze. Nie mniej ciekawa jest Missa prolationum; kompozytor zapisał w niej jedynie dwa głosy, z których można wyprowadzić pozostałe dwa w postaci kanonów. Ockeghem jest też autorem najstarszego zachowanego do dziś opracowania mszy żałobnej (wcześniej taki cykl stworzyć miał ponoć Dufay), skomponowanej być może z okazji śmierci jednego z królewskich patronów kompozytora. Ockeghem w swoim requiem sięga po melodie Missa pro defunctis — chorałowej mszy za zmarłych, eksponując je na ogół w wyższych głosach i nie zacierając kwiecistym kontrapunktem, co będzie typowe dla twórców kolejnego pokolenia.
Bartłomiej Gembicki
Ciekawostki
Ockeghemowi przypisuje się niekiedy autorstwo motetu Deo gratias, będącego kanonem na 36 głosów.
Twórczość Ockeghema cieszyła się dużą popularnością, a kompozytor niemałym szacunkiem. Niektóre utwory wydano nawet drukiem po jego śmierci (m.in. w słynnym Harmonice musices odhecaton Ottaviano Petrucciego z 1501 roku), a wielki renesansowy teoretyk Johannes Tinctoris zadedykował mu jeden ze swoich traktatów.
Opieranie kompozycji liturgicznych na świeckich melodiach było w czasach Ockeghema normą. Dużą popularnością wśród kompozytorów XV i XVI wieku cieszyła się francuska pieśń L'homme armé (Uzbrojony człowiek). Opiera się na niej w sumie kilkadziesiąt cykli mszalnych. Poza Ockeghemem sięgnęli po nią m.in. Antoine Busnois, Josquin des Prez i Giovanni Pierluigi da Palestrina.
