Kompozytor ten tworzył opery i poematy symfoniczne, które doskonale wyrażają czeskiego ducha narodowego i stanowią wzorzec dla przyszłych pokoleń twórców
Mały Bedřich [czyt. Bedrzich] (ur. 2 marca 1824 roku w Litomyślu) początkowo uczył się muzyki u swego ojca, skrzypka-amatora, który z zawodu był piwowarem i dzierżawił browary w różnych miejscowościach. Pierwszy raz chłopiec wystąpił publicznie już w wieku 6 lat. Rok później (1831 r.) rozpoczął naukę pod kierunkiem profesjonalnego nauczyciela, który kształcił go w zakresie gry na fortepianie, skrzypcach i altówce oraz śpiewu. Wtedy też zaczął komponować — dla rodziny i przyjaciół napisał m. in. kwartety smyczkowe.
W 1840 roku, po usłyszeniu gry Franciszka Liszta, postanowił zostać profesjonalnym muzykiem. Rzucił gimnazjum i zamieszkał w Pilźnie, gdzie koncertował i grywał do tańca w salonach oraz pisał wiele utworów fortepianowych, które wykonywał sam lub na 4 ręce z Kateřiną Kolářovą, swą ukochaną. Za nią też podążył do Pragi, gdzie w 1844 roku podjął pracę nauczyciela muzyki na dworze księcia Leopolda von Thun. Mimo licznych obowiązków dworskich znajdował czas na studia w zakresie harmonii i kompozycji. Poznał wówczas Klarę i Roberta Schumannów, słuchał koncertów Berlioza i Liszta. W 1848 roku otworzył własną szkołę gry fortepianowej, w roku następnym ożenił się z Katarzyną. Nie odnosił jednak zbytnich sukcesów kompozytorskich, przeżywał za to wielkie rodzinne tragedie — między 1854 a 1856 rokiem zmarły jego trzy córki.
W 1856 zaczął komponować poematy symfoniczne i w tym samym czasie dostał pracę jako dyrygent w towarzystwie filharmonicznym (Harmoniska Sällskap) w Göteborgu w Szwecji. Pozostał tam do 1861 roku zapoznając publiczność m.in. z oratoriami Georga Frierdicha Haendla i fragmentami oper Ryszarda Wagnera, dawał też solowe recitale fortepianowe. Powrócił do Pragi na fali silnych nastrojów narodowych i włączył się aktywnie w projekt stworzenia Teatru Narodowego. Został też dyrektorem stowarzyszenia muzycznego Umělecká Beseda, z którym organizował abonamentowe koncerty symfoniczne. Jego pierwsza opera, Braniboři v Čechách (Brandenburczycy w Czechach), została wystawiona w Pradze w 1866 roku, kolejna i najsłynniejsza — Prodaná nevěsta (Sprzedana narzeczona) w tym samym roku, ale nie powtórzyła sukcesu pierwszej — stało się tak dopiero przy okazji kolejnych jej inscenizacji. Późniejszym dziełom operowym Smetany wiodło się różnie, np. premiera Dalibora, napisanego pod wpływem Wagnera (1868 r.) spotkała się wręcz z atakami krytyki. Jednocześnie publiczność coraz bardziej doceniała patriotyczną postawę kompozytora, który związał się z Teatrem Tymczasowym w Pradze. Najpierw był tam dyrygentem prowadzącym wiele premier czeskich oper narodowych oraz innych słowiańskich dzieł scenicznych, w tym Halki Stanisława Moniuszki, a od 1872 roku został dyrektorem artystycznym tej instytucji.
Bedřich Smetana, Wełtawa
W 1874 roku zdrowie kompozytora gwałtownie podupadło i musiał z rezygnować ze wszystkich pełnionych stanowisk. Niemal całkowicie ogłuchł, a podjęte kuracje nie dawały rezultatów. Zamieszkał z drugą żoną w leśniczówce koło miasta Mladá Boleslav i poświęcił się całkowicie kompozycji. Do 1879 roku, mimo coraz gorszego stanu zdrowia, zdołał napisać cykl sześciu poematów symfonicznych pt. Má vlast (Moja ojczyzna), który zawiera m.in. utwory zatytułowane Vltava (Wełtawa), Z českých luhů a hájů (Z czeskich łąk i gajów) oraz Vyšehrad (nazwa zamku w Pradze). Z tego okresu pochodzą także: kwartet smyczkowy „Z mého života” (Z mego życia), uważany za jedno z najlepszych dzieł Smetany oraz opery: Hubička (Pocałunek, 1876 r.) i Čertova stěna (Czarcia ściana, 1882 r.), a także wiele solowych dzieł fortepianowych, w tym zbiory polek — narodowych tańców czeskich.
Społeczny odbiór muzyki Smetany był coraz bardziej entuzjastyczny: w 1880 roku w ścianę jego rodzinnego domu w Litomyślu wmurowano tablicę pamiątkową, przyznawano mu honorowe członkostwa rozmaitych stowarzyszeń artystycznych. Setne wystawienie Sprzedanej narzeczonej i prawykonanie całości Małej Ojczyzny (1882 r.) przeroziło się wręcz w patriotyczną demonstrację. Jednakże Smetana coraz bardziej pogrążał się w depresji i rozwinęły się u niego objawy choroby umysłowej. Dlatego w 1884 roku został umieszczony w zakładzie dla umysłowo chorych w Pradze, gdzie po kilku tygodniach zmarł (12 maja 1884 roku).
dr hab. Iwona Lindstedt
Ciekawostki
W 1931 utworzono w Pradze Towarzystwo im Smetany, w którym przechowuje się jego manuskrypty i prowadzi prace nad badaniem jego kompozytorskiej spuścizny, która stanowi dziedzictwo narodowe najwyższej wartości
Mimo ciężkiej choroby kompozytor odważnie planował kolejne dzieła. W 1883 roku rozpoczął pisanie opery Viola, na podstawie Wieczoru Trzech Króli Szekspira (był wielkim miłośnikiem jego sztuk), zdołał jednak ukończyć tylko jeden akt.
