Akcent ma dwa różne znaczenia: wyróżniamy akcent metryczny, który jest niezależny od wykonawcy, oraz akcent wyrazowy, który kształtuje wykonawca
Aby przekonać się o tym, że akcent metryczny nie zależy od siły dźwięku czy ekspresji, wystarczy posłuchać dzwonków starych monofonicznych komórek, komputerów albo pozytywek. Te urządzenia produkowały szeregi dźwięków bez żadnych niuansów, a jednak słychać było melodie w wyraźnym metrum.
Akcent wyrazowy urozmaica wykonanie poprzez wyróżnienie pewnego dźwięku melodii czy też akordu w pochodzie akordów. Tylko część akcentów zapisanych jest w partyturze – tam, gdzie są absolutnie niezbędne. Inne pozostawione są smakowi wykonawcy. Akcent wiąże się przede wszystkim ze wzmocnieniem siły dźwięku. Każdy akcent można jednak wykonać na wiele sposobów, również zmiana barwy czy artykulacji a nawet zmiana intensywności wibrata na instrumentach smyczkowych powoduje powstanie wrażenia akcentu.
Sforzato lub sforzando (wzmacniając – skrót sf lub sfz) to określenie wykonawcze nakazujące wydobycie danego dźwięku czy akordu bardzo silnie i głośno. Akcenty takie są bardzo ostre i wyraźne. Uwielbiał je stosować w swych symfoniach Ludwig van Beethoven, ale najciekawiej użył tego efektu Józef Haydn w Symfonii „Z uderzeniem w kotły”.
Akcent można też oznaczyć znakiem >.
