Gra je jeden lub kilku muzyków – to jedna z tajemnic muzyki baroku...
Praktyka charakterystyczna dla muzyki baroku polegająca na graniu harmonicznego akordowego towarzyszenia do muzyki wykonywanej przez solistę. Partia basso continuo (także w skrócie: continuo) mogła być realizowana przez różne instrumenty, w zależności od decyzji wykonawców, choć musiał pojawić się przynajmniej jeden instrument, na którym można wykonywać akordy; najczęściej był to klawesyn lub organy, czasem też instrument strunowe, takie jak lutnia czy harfa. Dodatkowo używano instrumentów grających w niskim rejestrze, podkreślających linię basu, na przykład wiolonczeli, wioli basowej czy fagotu. Zapis partii basso continuo był w formie basu cyfrowanego, w którym nad pojedynczą linią głosu basowego, odzwierciedlającą najniższe dźwięki, zapisane są cyfry, informujące improwizującego wykonawcę o tym, jakie akordy mają zostać zagrane.
