W systemie równomiernie temperowanym dźwięki enharmoniczne to takie, które mają różny zapis, ale jednakowe brzmienie, na przykład cis-des albo gis-as
Przy użyciu podwójnych znaków chromatycznych każdy dźwięk można zapisać enharmonicznie, np. cisis-d-eses. Przed wprowadzeniem systemu równomiernie temperowanego każdy z tych dźwięków miał inną wysokość, dlatego ich użycie było obwarowane wieloma zasadami, mającymi zapewnić dobre brzmienie (patrz też: enharmonia).
Nie tylko pojedyncze dźwięki, ale całe gamy mogą być enharmoniczne, na przykład Fis-dur i Ges-dur, a zwłaszcza Des-dur i Cis-dur. W pierwszym przypadku wybór tonacji zależy od tego, czy kompozytor preferuje tonacje z krzyżykami czy z bemolami. Natomiast z drugiej pary znacznie częściej stosowana jest Des-dur, która ma tylko pięć bemoli przy kluczu. O wiele łatwiej się to czyta niż opatrzoną siedmioma krzyżykami Cis-dur. Poza tym modulacja do tonacji dominanty w Des-dur redukuje liczbę znaków do czterech bemoli (As-dur), zaś modulacja do Gis-dur wymaga użycia podwójnych krzyżyków (fisis), bo te pojedyncze już przestają wystarczać.
