Melodia, której towarzyszą akordy
Z greckiego homoios – jednakowy i foné – dźwięk.
Charakterystyczną cechą tej techniki kompozytorskiej jest prowadzenie melodii (tematu) i jednoczesne dodawanie pasujących do niej akordów. Większość znanych powszechnie piosenek, popowych i innych, to właśnie przykład homofonii. Melodia może być śpiewana albo grana na jakimś instrumencie (na przykład flecie), a akordy grane na innym instrumencie, takim, który pozwala na zagranie akordów, czyli na fortepianie, gitarze itp. Czasem też i melodia, i akordy są grane przez ten sam instrument – często tak komponowane są utwory na fortepian.
Homofoniczna muzyka istniała od dawna w historii, jednak jako technika kompozytorska najsilniej rozwijała się od końca XVI wieku, stopniowo zastępując polifonię, która jest w penym sensie jej przeciwieństwem, szczególnie dominując w epoce klasycyzmu, a także romantyzmu.
