rodzaj terminu: układy dźwiękowe

Melodia, której towarzyszą akordy

Z greckiego homoios – jednakowy i foné – dźwięk.

Charakterystyczną cechą tej techniki kompozytorskiej jest prowadzenie melodii (tematu) i jednoczesne dodawanie pasujących do niej akordów. Większość znanych powszechnie piosenek, popowych i innych, to właśnie przykład homofonii. Melodia może być śpiewana albo grana na jakimś instrumencie (na przykład flecie), a akordy grane na innym instrumencie, takim, który pozwala na zagranie akordów, czyli na fortepianie, gitarze itp. Czasem też i melodia, i akordy są grane przez ten sam instrument – często tak komponowane są utwory na fortepian.

Homofoniczna muzyka istniała od dawna w historii, jednak jako technika kompozytorska najsilniej rozwijała się od końca XVI wieku, stopniowo zastępując polifonię, która jest w penym sensie jej przeciwieństwem, szczególnie dominując w epoce klasycyzmu, a także romantyzmu.

 

drukuj pdf

zobacz również:

Imitacja +dodaj do schowka
Wiedza
Terminy

Termin „imitacja” pochodzi z łacińskiego słowa imitatio oznaczającego naśladowanie

Cantus firmus +dodaj do schowka
Wiedza
Terminy

Cantus firmus to termin łaciński, który znaczy dosłownie „śpiew stały”. Nazywano tak melodię wykorzystaną w utworze wielogłosowym, istniejącą zanim ten utwór powstał

Rytm +dodaj do schowka
Wiedza
Terminy

Rytm to następstwo dźwięków w czasie

Heterofonia +dodaj do schowka
Wiedza
Terminy

Heterofonia (z greckiego heteros phonos – różny dźwięk) to prosta odmiana polifonii, polegająca na jednoczesnym wykonywaniu melodii i jednego lub więcej jej wariantów