Z włoskiego: odrywając
Jest to oznaczenie artykulacyjne, nakazujące wykonywanie kolejnych dźwięków z wyraźnymi przerwami między jednym a drugim, przy czym każdy dźwięk należy atakować bardzo ostro. Staccato oznacza się słownie, ale częściej kropką nad nutą. Jeśli kropka przybiera kształt czarnego klina, oznacza to żądanie najostrzejszego staccato: staccatissimo.
W staccato chodzi o wrażenie krótkiego, ostrego ataku i oddzielenia kolejnych dźwięków od siebie. Nie sposób podać, jak bardzo dźwięki mają być „skrócone”, choć dawniejsze podręczniki podawały, że należy skracać je o połowę czasu ich trwania. Przykro nam, ale to bzdura! Gdyby tak było, Gioacchino Rossini nie męczyłby się, wypisując w akompaniamencie ósemki na przemian z pauzami ósemkowymi, skoro w tym samym utworze stosował ćwierćnuty staccato! W pierwszym przypadku jednak ósemki nie są grane staccato: są artykułowane normalnym atakiem, a krągłe, soczyste dźwięki wytrzymywane są do końca, po czym grana jest pauza. Staccato zaś jest grane krótko, ostro, wręcz agresywnie
Staccato jest charakterystyczną cechą brzmienia ksylofonu, dlatego instrument ten wykorzystywany jest przede wszystkim w celach ilustracyjnych.
