Muzyka oparta jest na skali majorowej lub minorowej. Tonacje identyfikuje się i nazywa ze względu na ich tonikę (I stopień skali)
Tonacja odzwierciedla wysokość skali durowej lub molowej, na której materiale dźwiękowym oparty jest utwór muzyczny. Oznaczenie as-moll można rozszyfrować następująco: skala molowa zbudowana od dźwięku „as”. Istotne znaczenie mają także relacje harmoniczne w obrębie tonacji: między głównymi stopniami, które mają pewne przywileje, i pobocznymi stopniami, zależnymi od nich. Pomaga to określić tonację utworu lub jego fragmentu. Zawsze zwracamy uwagę na dźwięki, akordy zaczynające i kończące utwór (najczęściej to główne stopnie skali) i na znaki przykluczowe. Czasem ważność tonalności podkreśla się już w tytułach utworów, ponieważ wybór konkretnej tonalności przez kompozytora świadczy o charakterze utworu, jego szczególnym kolorycie dźwiękowym.
W teorii muzyki istnieje odpowiednia klasyfikacja tonalności. Rozróżniamy tonacje durowe i molowe, tonacje jednoimienne (o wspólnej tonice, np. A-dur i a-moll), tonacje paralelne (o tej samej liczbie znaków przykluczowych, np. Es-dur i c-moll).
Na przykład Oda do radości Ludviga van Beethovena została zapisana i zagrana w różnych tonacjach.
