Z włoskiego: drżąco. Polega na szybkim powtarzaniu jednego dźwięku. Tremolo na dwóch lub większej liczbie dźwięków nazywa się tremolando
Tremolo charakterystyczne jest dla instrumentów smyczkowych i mandoliny. Osiąga się je przez szybkie naprzemienne smyczkowanie (na mandolinie przez piórkowanie) w górę i w dół. Bywa też wykorzystywane w grze gitarowej. Tremolanda występują najczęściej w wyciągach fortepianowych na składnikach akordu granego przez smyczki tremolo: efekt jest dość podobny. Autentyczne tremolo na instrumentach klawiszowych jest ekstremalnie trudne i występuje rzadko. W muzyce wokalnej tremolo występowało powszechnie do XVIII wieku, potem zupełnie wyszło z użycia. Dziś śpiewacy nazywają vibrato tremolem – jest to błąd.
Wynalezienie tremola przypisuje się Claudio Monteverdiemu (Combatimento di Tancredi e Clorinda, 1624), ale przed nim był Biagio Marini (Affetti musicali, 1617). Tremolo jest techniką pełną wyrazu, dlatego stosowano je często do odmalowania nastroju wzburzenia i grozy: tak jest w Pasji Mateuszowej Jana Sebastiana Bacha. W muzyce gitarowej jednak tremolo wykonuje się po to, by dać wrażenie ciągłego dźwięku, który można kształtować w czasie jego trwania, który można wykonać crescendo. Dlatego tremolo na gitarze występuje w utworach lirycznych i refleksyjnych, jak na przykład w przepięknej miniaturze Wspomnienie z Alhambry Francisco Tàrregi.
